De bundel ‘Sjaal om sjaal’ van Ingrid Lenaerts bevat een rijkdom aan verwoordingen. Zo vinden we er eenzaamheid in, stilte die soms snijdend kan zijn, dan weer helend. Ingrid bouwt herinneringen op die ze niet wil vergeten. Ze verlangt terug naar vervlogen dagen, met een hart vol heimwee. Bewust van tekortkomingen weet ze dat alles vergankelijk is en raakt ze het ouder worden op een subtiele wijze aan. Voor haar zijn woorden een troost in donkere dagen, maar ondanks het mooie van de natuur sluit ze zich soms op in een vergeethoek. Ze voelt de pijn van oorlog even aan als ze ermee geconfronteerd wordt in beelden die gebleven zijn van toen. Maar daartegenover staat de dankbaarheid omdat ze kan schrijven over de natuur, zij maakt dan ook rijkelijk gebruik van deze beelden.
Mooi is het als ze zegt:
… je zou even de dans ontspringen
je zou haar zien
en dronken van verlangen
zonder enig lichaam zou je ontwaken
als een geluk in porseleinen stilte
ja o zo broos in woord en daad.
Dromen over de liefde die er was en die er weer zou moeten zijn wil ze levend houden. Ook haar kleinheid wenst ze te verbergen, soms is haar denken slechts droom van een al te broos hart. Ingrid houdt van woordspelingen. Ze beschrijft het werk van grootvader die buiten de tuin bewerkte, ze schrijft over oorlogskerkhoven die vele doden herbergen. Vaak herkent ze zich in het spiegelbeeld van de tijd, merkt hoe haar leven als een gescheurde jas is, die met haken en ogen aan elkaar zit. Gelukkig weet ze zich te vermannen en komt het vrolijke weer boven en leeft ze toch in een dag van hier en nu. Verschillende facetten moeten bekeken worden, want het leven bestaat niet enkel uit negatieve maar ook uit positieve dingen, die we soms niet vaak genoeg zien. Het zijn deze positieve dingen, zoals liefde, vrienden, kinderen en natuur die ons op de been houden. Mooie bundel om te lezen.
Edith Oeyen
